از غـم فرقت زهـرا دل حـیـدر سـوزد           یا که درنُه فلک ازخیل ملک پر سوزد

اهرمن آتش کین زد بـه در خانه وحی           که هنوز عالمی از آتش آن در، سـوزد

از ستم سوخـت درِ خانۀ زهـرای بتول           که از آن شعله کین، قلب پیمبر سـوزد

از فـشـار در و دیوار شکـست آیـنه ای           که دل اهل ولا تا صف محشر، سـوزد

خـواست تا باغ فدک را بستاند ز عـدو           چه بگویم که چه شد خامه و دفترسوزد

کرد پنهان ز عـلی پیرهــن خـونین را            که از آن واقعه جان و دل حیدر سوزد

شرح خونابه ی پهلو، نتوان کرد بیـان           دل از آن قصۀ پُرغصه، مکرر سوزد

رفت ازدست علی فاطمه کزسوز غمش            روز و شب جان ودل حیدر صفدر سوزد

غسل داد و کفنش کردعلـی دردل شب           که هنوز از محنش چاه چو اختر، سوزد

از دل سوخـته آهی کشد «آهی» زیرا           عـالـمی از غـم صـدیـقـۀ اطهــر سوزد